Wie zijn nou eigenlijk de kleuters. De mensen die graag lesmethodes maken en opleggen, of zij die eraan bezwijken. Televisieprogramma De Monitor (KRONCRV) had een onderwerp over de prestatiedruk van kleuters. Een kind moet gewoon kind kunnen zijn en niet elke keer zichzelf bewijzen. En volgens de gangbare lesmethodes moet dat wel. Laat ik nou altijd gedacht hebben dat onderwijs een zaak van de leraar is. Die staat dag in dag uit in de klas, ademt en leeft onderwijs en kent de kinderen het beste. En dat is niet onnodig de druk opvoeren.

De Onderwijsinspectie vraagt wel naar methodes, maar stelt deze niet verplicht. Het zou niet per definitie een hogere score voor de school betekenen. Toch zijn er scholen die er krampachtig aan vast houden. En er zit een hele economie achter. Er zijn veel methodes in omloop en die buitelen over elkaar om te zeggen dat ze het beter gaan doen en met betere versies gaan komen. Pure handel en wie het beste is in reclame maken, wint. Die tendens kwam ik ook tegen tijdens mijn onderzoek voor een artikel in J/M Ouders over leren schrijven. Ik kreeg daarna zelfs nog een boze e-mail van een methodeschrijver die vond dat ik alleen ouderwetse methodes had benoemd, terwijl ik ook met hem had gesproken. Ja, meneer belde terug met deze informatie na de deadline en dat heb ik hem ook gezegd, maar mijn punt is dat misschien het fenomeen methode is verouderd.

Geef de leerkrachten tijdens hun eigen onderwijs les in verschillende methoden en laat ze daarna vrij om hun eigen weg te kiezen. Zij hebben de methodes in hun achterhoofd en vallen daar de kinderen niet mee lastig. Zij bekijken per kind welke methode werkt en als zij fervent aanhanger zijn van een bepaalde methode en daarmee kinderen weten te enthousiasmeren, is dat ook goed. Maar ga niet elk kwartaal toetsen, kinderen bestraffen als ze niet hard genoeg gaan in de eerste periode en laat het kind inderdaad kind zijn. Er zijn al stressfactoren genoeg in het jonge leven, herinner ik me nog van vroeger en dat was nog voor de tijd van mobieltjes, cameratoezicht en chatgroepen tussen ouders en leerkrachten.

Gelukkig is het reces, anders had er dinsdag in het Vragenuur vast een vraag over gezeten. Niet dat ik dat De Monitor niet gun, integendeel. Maar ik vind het onderwijs een zaak van de deskundige: de leerkracht en niet van de politiek. Zoiets moet niet vanuit Den Haag worden opgelegd, maar in de klas en zelfs per leerling worden beoordeeld. Volgens mij krijg je daar leukere, socialere en minder boze kinderen van. Daag ze uit, maar overvraag ze niet.