Gelukkig is er met mijn hart niks mis, ook niet met mijn andere organen, tenminste niet dat ik weet. Maar als ik naar Pia Dijkstra kijk tijdens het debat in de Eerste Kamer, bloedt mijn hart een beetje. Hoe zorgvuldig ze haar woorden ook weegt, het hoeft maar even verkeerd te klinken en haar wet voor orgaandonatie haalt het niet. Ik denk dat zij na de stemmingen van volgende week wel een nieuw hart kan gebruiken.
Want hoe zenuwslopend moet dit zijn. Eerst nipt een meerderheid in de Tweede Kamer, mede omdat Partij voor de Dieren een Kamerlid miste die op zijn beurt zijn trein had gemist. Dat was nou net de ene stem die het aantal stemmen had kunnen doen staken. Nu haalde Dijkstra 75 stemmen voor haar wet en waren er 74 tegen. De kleinst mogelijke meerderheid. En de Eerste Kamer houdt het spannend. Binnen enkele fracties denken de leden er anders over en de stemming is verklaard tot vrije kwestie. De fractiediscipline, meestemmen met je partijgenoten, geldt komende dinsdag niet.
En dat hoor je terug in het betoog van Dijkstra. Steeds weer herhalen, mensen masseren, zo veel mogelijk proberen te zeggen wat de senatoren willen horen en vooral die senatoren die ze nog voor zich kan winnen. ‘Ik snap de vraag’, keurig staaltje tijd winnen. Maar ze weet dat ze nog een week de tijd heeft. Nu moet ze voor het oog van de camera’s en in live debat haar publiek overtuigen en straks moet ze achter de schermen aan de bak. Op gouden schaaltjes haar woorden wegend en met kleine speldenprikjes de senatoren die nog twijfelen over de streep bewegen.
Dit is de zenuwslopende kant van de politiek. Op eieren lopen en pas over een week zien of een meerderheid van de eitjes dat heeft overleefd. Denk om je bovendruk zouden de gebroeders Temmes zeggen en dat advies zou Dijkstra ook wel kunnen gebruiken. En misschien na volgende week ook wel een nieuw hart.
AANVULLING: Het debat is niet afgemaakt en daarom zijn de stemmingen een week uitgesteld tot 13 februari 2018.