Julie Hrudova was als klein kind al gefascineerd door de kermis. Het viel haar op dat de mensen die er werken niet meer zo gefascineerd zijn en dat legde ze vast. Ze zoekt naar de contrasten in de lolindustrie.
“De serie is nog niet af. Ik wil ook nog naar pretparken om de mensen daar vast te leggen.” Het lijken verveelde mensen op de foto. Een schaduwkant van de kermis, maar zo heeft ze het niet bedoeld. “Ik heb niet per se gewacht op die blik. Ik zie vaak dat de kermiswerkers een moment van verstilling hebben als de klanten even weg zijn. Ik vind dat een leuk contrast met de muppets en minions waar ze tussen staan.” En ze ziet ook de tegenstelling met haar eigen belevenis van de kermis van vroeger. Ik wilde er altijd naartoe. Het liefst wilde ik uren op een paardje in de draaimolen zitten. “Mijn ouders werden er vrij gek van. Ik wilde er niet meer vanaf.”
De fotografe houdt van tegenstellingen. “Op plekken die leuk of juist verdrietig zijn, zie je dat het na een tijdje weer menselijk wordt. Na een begrafenis gaan de mensen uiteindelijk over hele andere dingen praten, bijvoorbeeld over een nieuwe auto. En bij een kermis zie je ook huilende kinderen, terwijl het leuk moet zijn.
Wat ook apart is, vindt Julie wat zij noemt de ‘casinosfeer’. De kermis ontaardt in een soort casino voor volwassenen met dure cadeaus om te grijpen in plaats van dat het puur een kinderfeest is.
De meeste mensen weten niet dat Julie hen vastlegt. “Ik doe veel aan straatfotografie. Ik maak een foto en ben weer weg. Soms zien ze het en vragen ze waar het voor is. Maar vaker zijn ze zo in gedachten dat ze me niet eens zien. Eigenlijk ben ik gewoon een voyeur.”
Haar persoonlijke favoriet tot nu toe is de jongen tijdens de kermis op de Dam in Amsterdam. Hij staat met zijn armen over elkaar voor zich uit te staren. Achter hem de rook, voor hem een hek, als een soort omkadering. “Ik vind het moeilijk om de dingen die ik interessant vind om te zien, uit te leggen in woorden. Daarom maak ik er foto’s van.”