‘Toen ik 20 weken zwanger was, wist ik: hij is anders. Waarom? Dat weet ik niet precies. Het was een gevoel. Daar begon het eigenlijk mee’
Voor haar afstudeerproject ‘Zoekogen’ volgde Kiki Groot het jongetje Mikey ruim een jaar. Hij is geboren in 2009 met het syndroom van Klinefelter. Dat is een genetische afwijking bij de man waarbij hij ten minste een x-chromosoom te veel heeft. Bij Mikey uit zich dat in zwaar ADHD, tics, een enorm hoge pijngrens, autisme, posttraumatisch syndroom en een hechtingsstoornis.
Mikey was vier toen Kiki aan het project begon en bijna zes toen ze afstudeerde. Ze zag hem voor het eerst toen hij zes maanden oud was. Mikey is de kleinzoon van de oppas van haar kinderen. Zo leerde ze het gezin kennen en toen ze voor de Fotoacademie een gezin moest volgen, koos ze dat gezin. Toen ze daar een avond ging praten over het project, trok Mikey haar volledige aandacht. ‘Ik wist toen meteen dat ik niet het gezin, maar hem ging volgen’.
Mikey was al snel in de ban van haar camera en ze besloot hem zijn eigen wegwerpcamera’s te geven. ‘Hij wilde de hele tijd maar met mijn camera bezig zijn en flitsen. Ik wilde hem iets geven om te doen, zodat ik ook verder kon’, zegt Kiki. Het waren analoge camera’s en Mikey had het liefste die met een flits. Soms maakte hij veel foto’s, soms had hij er geen zin in. ‘Het is een bijzonder mannetje vol energie en temperament.’
Toen Kiki de foto’s liet ontwikkelen, bleken er hele mooie tussen te zitten en zij besloot meteen dat zij samen het project gingen doen. ‘Hij nam me mee in zijn wereld. Hij maakte veel foto’s van zichzelf. In het boek ‘Zoekogen’ heb ik steeds een beeld van mij naast dat van hem gezet. Hij is bijzonder en het liefst zou ik het stempel op zijn kop van hij spoort niet, is ingewikkeld, is raar, afrukken.’ Omdat hij rare uitspattingen heeft en een rijke fantasie die elke seconde kan omslaan en waar zijn omgeving in mee moet, is zijn wereld klein. Deze bestaat uit zijn moeder, zus, opa en oma. De kinderen in zijn buurt en op school kijken hem vaak met de nek aan. Het is niet altijd makkelijk om met hem om te gaan.
De camera van Kiki toont Mikey in zijn wereld. De camera van Mikey laat zien hoe hij zichzelf en de wereld ziet. In het boek staan uitspraken van zijn moeder om te laten zien dat de wereld van Mikey niet altijd zo mooi is als hij op de foto’s lijkt. Kiki koos er bewust voor om die mindere kanten niet in beeld te laten zien. ‘Ik vind zijn ellende niet zo relevant. Dat het niet gemakkelijk is, blijkt wel uit de quotes uit het interview wat ik met zijn moeder had aan het eind van het project.’ Het project is nog niet af, Kiki blijft Mikey volgen. ‘Ik wil zijn leven vastleggen, in ieder geval tot zijn achttiende. Tijdens het project kwam ik er iedere week, nu iedere maand. Maar ik ga ermee door.’