Het Nederlands Kampioenschap Jeugdwielrennen 2016 was dit jaar in de gemeente Bodegraven-Reeuwijk. Het is een jaarlijks terugkerend evenement, iedere keer georganiseerd door een andere vereniging in een andere gemeente in Nederland. Dit jaar was de organisator Stichting NK-Wielrennen Jeugd 2016. Zij organiseert dit sportieve evenement in samenwerking met Goudse Ren- en Toer Club Excelsior en de KNWU (de overkoepelende sportbond van en voor de wielersport in Nederland).

700 jeugdrijders tussen de 8 en 15 jaar streden in 14 wedstrijden dwars door Reeuwijk tegen elkaar. De jongste renners reden 6 kilometer, de oudste groepen 30 kilometer. De ronde voor de oudsten was 2,7 kilometer land, de jongsten reden kleinere rondjes. De renners reden op geboortejaar en de jongens en meiden hadden elk hun eigen wedstrijden. De jongens moeten zich selecteren en dus reden hier de beste jonge renners van het land. Voor de meiden was er geen selectie, omdat er daar gewoonweg te weinig van zijn die wielrennen. Dat was ook aan de races te zien. Waar de jongens bij elkaar bleven en afstevenden op een massasprint, viel het peloton bij menig meidenrace uit elkaar.

 

De burgemeester reed de eerste ronden mee met de voorste auto, moedigde de renners aan  en zwaaide uitbundig naar het publiek. In de verzengende hitte stonden de wielerverenigingen onder meegebrachte partytenten of onder de boompjes aan de Dunantlaan, de plek van de start en finish. Vooraan was het podium voor de huldiging van de winnaars. Steeds per vier wedstrijden.

 

De top tien verzamelde zich op een kleiner podium en als hun naam klonk, liepen zij onder luid applaus door een erehaag naar het grote podium. De nummers tien tot en met vier kregen een beker. De nummers drie een bronzen medaille van de burgemeester en een bos bloemen, de nummers twee een zilveren medaille van de wethouder en een bos bloemen en de nummers één kregen een bos bloemen, een gouden medaille van de burgemeester én het rood wit blauwe shirt om de schouders. En voor allemaal was er een zoen van één van de vier rondemissen. Al waren niet alle jongens daar even blij mee. De vier winnaars in het rood wit blauw moesten aan het einde van de huldiging naar voren komen voor de foto en voor het Wilhelmus van het feestorkest in panterpak Wilde Brazz uit Gouda.

 

De wedstrijdrenners hadden veelal zelf een rollerbank mee. Voor het podium stonden een paar hometrainers voor de kinderen uit het publiek. “Deze gaat hard joh, hij staat wel een beetje hoog. Maar je kunt ook achteruit trappen”, zegt een jongen in joggingbroek. Geen wedstrijdrenner, want die zijn herkenbaar aan de kleding die de grote renners in de grote rondes aanhebben: strakke kleding vol met reclame op schouders, buik, rug, benen en kont van bekende (Rabobank, Lampre) tot onbekende sponsoren (Thuisverpleegteam Ann Roels).

 

Bij de laatste loodjes klinkt het muziekje dat ook rond de finish van de Tour de France uit de speakers komt. Terwijl tussen de dranghekken in de eindsprint wel vijftig kilometer per uur wordt gehaald, lopen daarachter de renners van de wedstrijden ervoor uit te puffen. De ene met een ijsje, de ander met een suikerspin. De nieuwe Leontien van Moorsel, nagels in felroze, passend bij haar sokken, zoekt de voorbereiding voor haar wedstrijd in haar telefoon. Haar moeder haalt haar startnummer. Zwarte cijfers tegen een roze achtergrond. Elders pompt een vader de bandjes op van de fiets van zijn zoon en een andere vader speldt alvast het nummer op de rug van zijn eigen zoon.

 

Achter de dranghekken bij de start en finish is het druk met publiek dat de renners aanmoedigt.

Een sprint, een winnaar, handen omhoog en schouderklopjes van medestrijders. ”Hij moest huilen , hè?”, klinkt het uit het peloton. “Ja, maar het zal je maar overkomen dat je Nederlands kampioen wordt.” “Nou, ik zou helemaal gek worden.”

 

Langs de kant is een toeschouwer in slaap gevallen, maar het was dan ook een lange, enerverende en warme dag.